Rysunkowe combo cz.2 - rysunki tuszem

Tusz - farba wodna, szybkoschnąca, popularna wśród rysowników z uwagi na swój szeroki wachlarz zastosowań (plama, kreska). Tusz zachęca do eksperymentowania. Za pomocą jego płynnej konsystencji można uzyskać wiele interesujących efektów. Nawet po zaschnięciu tusz z łatwością daje się wydrapywać nożykiem lub  przecierać  przy użyciu szmatki i wody.

Patyk - technika, od której powinien zacząć początkujący artysta. Fenomenalne ćwiczenie na  wyrobienie kreski. Nadaje rozmach i uczy podejmowania szybkich i trafnych decyzji. W tej technice można zrobić właściwie tylko ,,jeden ruch", dlatego też nasze następne rysunki nabierają większego zdecydowania. 

studium dłoni wykonane jednym ruchem patyka

patyk, tusz 

patyk, tusz 

tusz ekolina - a raczej płynna akwarelka. Przy skali szarości jaką oferuje producent można uzyskać wiele aksamitnych tonów. 

tusz - ekolina (profil)

tusz ekolina

tusz - ekolina

piórko - chyba najpopularniejszy sposób użycia tuszu. Rozprowadzany przy pomocy stalki, różnego typu długopisów lub rapitografów.

rapitograf, 50x70

rapitograf, 100x70

długopis żelowy - portret Geta

rozlany tusz - tusz i woda dają nieprzewidywalne często bardzo zaskakujące efekty. Kilka przykładów poniżej.

apla z tuszu - tusz daje dosyć intensywną czerń na niektórych rodzajach papieru. Po zaschnięciu można z powodzeniem przecierać go papierem ściernym.

tusz, 100 x 70

tusz, 100 x 70

Wszystkie powyższe prace pochodzą z okresu studiów.

,,Nikczemne" twarze - kryminaliści i jednoocy

           

              Fizjonomika w epoce odrodzenia była odrębną gałęzią medycyny. Fizjonomiści wykorzystywali swe zdolności w wielu dziedzinach życia społecznego.  Na rozprawach w sądzie ustalali winę oskarżonego na podstawie wyglądu. Byli także doradcami w kupiectwie niewolników,  oceniając siłę mężczyzn i seksualne możliwości kobiet na podstawie pomiarów poszczególnych części twarzy. Ludzi niebezpiecznych można było rozpoznać po  ich typowej   morfologii. Francuski pisarz, Louis Sebastien Mercier (XVI wiek), napisał, że łajdacy, których widział w drodze na miejsce kaźni, zdradliwi mordercy, truciciele – wszyscy byli niskiego wzrostu, dodając: okrutne dusze gnieżdżą się w ciasnych ciałach. Zwracano uwagę także na ewentualne ułomności fizyczne, i z tego też  powodu, nie darzono sympatią, a raczej piętnowano,  jednookich, garbatych oraz kulawych, upatrując się w nich oznak nikczemności. Michele Savonarola (XVI wiek)  w swoim  Speculum Physionomia podłości dopatrywał się u ludzi z wąskim, małym nosem, natomiast długie nosy, jego zdaniem, była to domena  ludzi wstrętnych.

        Charles Le Brun (XVII wiek), francuski artysta  dopatrywał się w twarzy zoomorficznych tendencji. Ludzie  podobni do lwa są waleczni, a ci o twarzy osła uparci. W rysunkach artysty odnajdujemy cały zestaw zwierzęcych przedstawień ludzkich twarzy zestawionych z możliwie im odpowiadającymi pyskami zwierząt. Paradoksalnie nie było to porównywanie naszego gatunku ze zwierzęcym, ale podkreślenie autonomii, jaki zyskał kształt ludzkiej twarzy wobec zwierzęcości. 

               
               Włoski psychiatra Cesare Lambroso (XIX wiek) sklasyfikował twarze pod kątem antropologii kryminalnej. Stworzył album twarzy, w którym określił cechy charakterystyczne  jednostek ,,spod ciemnej gwiazdy''. Odnaleźć tam można większą część marginesu społecznego, wśród których znajdują się  między innymi  prostytutki, zabójcy oraz inni delikwenci. Każdy z nich ma swój określony  wygląd.

Rosyjskie przestępczynie

Szaleńcy

Sadyści

Fałszerze

Przestępcy neapolitańscy

Mordercy

Drobni przestępcy

             Dzisiaj kraniologia (dział anatomii zajmujący się pomiarami czaszki) przeszła do lamusa, podobnie jak fizjonomika, z tym, że ta druga nie straciła na swej doniosłości. Nie ma tej powagi co kilkaset lat temu, ale  cieszy się popularnością jako ciekawostka socjologiczna. Twarz nadal jest ,,otwartą księgą", z której  odczytujemy czyjeś intencje. Za pomocą kodu gestów prowadzimy dialog, zacieśniając więzi między sobą. Twarz jest naszą ,,wizytówką", która buduje  relacje z innymi i jest  podstawą naszego funkcjonowania w społeczeństwie. 

6 typów urody ubóstwianych przez artystów

Oto ułożona przeze mnie, specjalnie z okazji Dnia Kobiet, subiektywna lista typów urody, którym artyści przez wieki poświęcali swoją uwagę, tworząc dzieła, które zapisały się w historii sztuki.

TYP GAUGINOWSKI - Paul Gaugin w dojrzałym okresie swojej twórczości  malował ,,egzotyczne" Taitanki, w których  pociągała go ich pierwotna naturalność. Kobiety te charakteryzują się śniadą cerą, wydatnymi ustami i bardzo ciemną, wyraźną oprawą oczu. Ciemne proste włosy, zazwyczaj są podkreślane delikatnym akcentem w postaci kwiatu lub kokardy. Powyższe cechy odznaczają się  nie tylko u rodowitych Taitanek, ale również u niektórych Europejek.

Paul Gaugin

TYP KIRCHNEROWSKI - brunetka o ostrych rysach twarzy, mocno uwydatnionych kościach policzkowych, a także dużych przenikliwych zielonych oczach podkreślonych wyzywającym makijażem. Usta  pomalowane czerwoną pomadką nadają tej kobiecie szykowny wyraz, mówią o jej zdecydowaniu, determinacji oraz drapieżności. 

Ernst Ludwig Kirchner

TYP BOTICELLOWSKI - miękka mleczna skóra tej kobiety jest tak delikatna, że dłuższa ekspozycja na słońcu byłaby niewybaczalną zbrodnią. W dzisiejszych czasach z pewnością stosowałaby krem z filtrem UV. Twarz modelki ma bardzo jasną oprawę oczu, naturalny róż policzków oraz świetlisty koloryt, co w rezultacie  nie wymaga  żadnego makijażu, ewentualnie odrobiny pudru transparentnego.

Sandro Botticelli

TYP PRERAFAELICKI - długie rude włosy, szeroko rozstawione zielone oczy i mocno zarysowana linia żuchwy są  najbardziej charakterystycznymi cechami tego typu urody. Twarz modelki jest jakby senna, rozmarzona, uchwycona w chwilach głębokiej refleksji. Odnosi się wrażenie, że kobieta ta jest wciąż nieobecna, oddalona od rzeczywistości, a jednocześnie zapatrzona w siebie, świadoma swojej urody.

Dante Gabriel Rosetti

John William Waterhouse

Dante Gabriel Rosetti

John Collier

Dante Gabriel Rosetti

TYP VERMEROWSKI - to kobieta o wysokim szlachetnym czole, przeważnie z przykrytymi włosami i skupionym spojrzeniu, całkowicie pochłonięta swoimi zajęciami domowymi. Nie w głowie jej kosmetyczka, a także zabiegi upiększające. Na jej twarzy zazwyczaj rysuje się troska oraz  głębokie zamyślenie. Zbytek i uroda to dla niej rzeczy drugorzędne, bowiem najważniejszą wartością dla tej kobiety jest jej rodzina, której to poświęca się bez reszty.

Jan Vermeer

TYP BONNARDOWSKI -  kobieta zmienna, nieuchwytna. Tak naprawdę ciężko scharakteryzować jej twarz, która jest efemeryczna i niejako ukryta w cieniu. Kobieta ta nie manifestuje swojej urody zewnętrznej. Jest zagadką, którą artysta pragnie rozwikłać. Paradoksalnie modelka spędza całe dnie w spa, co jakby nie wynika z próżności, ale z wiary w to, że higiena ciała przekłada się na stan i kondycję duszy.

Pierre Bonnard

Ciężko sobie wyobrazić jak w tamtych czasach modelki radziły sobie bez Beauty Blendera i konturowania twarzy, ale być może właśnie ta naturalność, najbardziej urzekała artystów.